Co się nie da, jak się da

Nie jest idealne, jednak bardzo się cieszę, że podjęłam wyzwanie. W sumie to jestem z siebie nawet trochę dumna, no może bez przesady, nie był to jakiś wyczyn, ale mogę czuć satysfakcję
z wykonanej pracy. 

Od dawna choruję z miłości do luster w stylu boho. Moje ukochane to takie z wiklinową ramą,
w formie słońca lub monstrancji. Jednak co tu kryć ich ceny są bardzo wysokie. Te, które znajdowałam gdzieś w tańszych sklepach, nie do końca były tym czego szukam.
Pewnego dnia w Pepco trafiłam na zestaw samoprzylepnych luster za 10 zł. Pomyślałam, że może warto spróbować i pobawić się trochę w DIY. Kiedy kupiłam lusterka wszystko potoczyło się już bardzo szybko. Karton jako podkład, patyczki do szaszłyków i klej na gorąco. Dostałam nawet trochę złotej farby od koleżanki. Ostatecznie zrobiłam dwie ramy jedną w naturalnym kolorze, drugą złoconą. Pierwsze lustro nie wyszło idealnie, ale drugie jest już dużo lepsze. Jeżeli macie ochotę wykonać takie dla siebie, to opisuję krok po kroku jak je zrobić.

Do wykonania lustra potrzebujemy: lusterko, karton, klej na gorąco, patyczki do szaszłyków, nożyczki. ołówek.

1. Przyklejamy lusterko do kartonu.

2. Dookoła lustra rysujemy koło o promieniu o 1 cm większym od samego lustra.

3. Wycinamy koło z tektury.

4. Decydujemy jakiej długości chcemy wykorzystać patyczki, czyli krótko mówiąc jak szeroka ma być nasza rama.

5. Przycinamy wszystkie patyczki na odpowiednia długość.

6. Klejem na gorąco przyklejamy patyczki do tektury, zachowując odstęp kilku milimetrów od lustra (jeżeli tak jak ja mamy lusterka z Pepco z dodatkowym lustrzanym pierścieniem) lub bezpośrednio przy lusterku.
7. Jeżeli mamy dodatkowy lustrzany pierścień przyklejamy go teraz tak aby zakryć końce patyczków przy lusterku.

8. Na koniec możemy pomalować nasze patyczki i dodatkowo na przykład za pomocą sznura przykryć połączenie pomiędzy lustrem a patyczkiem.

Ponieważ w paczce było kilka luster, zamierzam zrobić jeszcze parę ram. Ambitny plan to zrobienie ramy z okorowanych patyków zebranych gdzieś w parku. Najpiękniejsze byłyby te zebrane na plaży, no ale to nie w tym  roku;)

Mam nadzieję, że wam się podoba.
Pozdrawiam serdecznie J.

Moment

Nigdy tego nie wiemy, nie możemy przewidzieć. To taka chwila, taki moment. Potem wspominamy, zastanawiamy się nad tym, że to wszystko takie kruche, że jesteśmy tu tylko na chwilę. 

Pierwszego maja spacerowałam z mężem krakowskimi uliczkami, zachwycałam się ceramicznymi kogucikami i poszukiwałam tego idealnego.
Szedł pewnym krokiem, bardzo uśmiechnięty, z rodziną, a wiatr rozwiewał mu włosy. Od zawsze bardzo go szanuję jako artystę i pomyślałam, że muszę podejść, poprosić o autograf. Trochę się zawstydziłam i wysłałam męża. Ten odważnie podszedł, przeprosił i poprosił o autograf dla żony. 

Przystanął i się uśmiechnął. To był jego prywatny czas, a jednak poświęcił nam chwilę.

- Oczywiście, nie ma problemu, który dzisiaj mamy?

I tutaj wkradł się błąd i zamiast 01.05 zapisał 01.06. Teraz niewinna pomyłka ma dodatkowe znaczenie. Nie wiemy co nas czeka jutro. Ile czasu jest nam dane.

Ważne by patrząc za jego przykładem z życia czerpać pełnymi garściami i żyć
z pasją. Bo nawet najbardziej błaha chwila, moment to cząstka całości i warta jest uwagi. 

Zawsze kiedy teraz patrzę na wesołego, krakowskiego kogucika przypominam sobie ten moment. 

I po cichutku nucę.

A na przywiezionej z Krakowa karteczce widnieje:

Z pozdrowieniami Z. Wodecki

01. 06. 2017

Pamiętajmy.

odnowa

W końcu musiało to kiedyś nastąpić. Dojrzewało we mnie powoli, ale ostatnio zaczęło już wrzeć
i wiedziałam, że wkrótce wykipi albo co gorsza wybuchnie. No i wybuchło. Eksplodowałam, nie mogłam już dłużej wytrzymać. Dwa lata prób, poszukiwań. Nie potrafię, no niestety nie umiem, noga ze mnie jeżeli chodzi o te sprawy.
Czerwień to nie mój kolor i choć uważam go za piękny, nie umiem się z nim obchodzić. Nic mi do niego nie pasuje. Próbowałam z bielą i z szarością, niby ładnie, ale to nie to. Myślałam też o boho, ale się nie odważyłam. Wreszcie po długich dyskusjach udało mi się przekonać męża, że może czas na zmiany. To nie tak, że mój mąż jak dyktator mi czegoś zabrania, coś narzuca.
Nie, dekoruję i urządzam dom jak tylko chcę, ale ta ściana to była jedyna rzecz o której sam zadecydował, a ja i tak chciałam to zmienić. Wiem straszna ze mnie żona;)
Także pewnego dnia, z duszą na ramieniu zapytałam go o to jaki kolor wybrałby w zastępstwie za jego ukochaną czerwień. Jakie było moje zdziwienie i ekscytacja zarazem kiedy usłyszałam...
muszę to przeliterować, bo długo to do mnie nie docierało (to ze szczęścia). Także wyobraźcie to sobie, jak na zwolnionym filmie, on wypowiada to słowo, a mnie powoli szczęka opada, a źrenice zaczynają się rozszerzać:
Z-I-E-L-O-N-Y.

Nie mogłam w to uwierzyć!!!

Machina ruszyła, żeby tylko nie zdążył się rozmyślić. W piątek po pracy, mając 25 minut między autobusami wpadłam do sklepu jak burza, wybrałam kolor o jakże kuszącej nazwie butelkowy adamaszek i popędziłam malować. Do wieczora ściana była gotowa. Jak mąż wrócił z pracy to po czerwonym nie było już śladu:)

Jak człowiek czegoś bardzo chce to nie ma na niego mocnych. Do tej pory się zastanawiam jak ja to łóżko przesunęłam, a tą szafę i materac? Przecież to waży tyle co dorosły słoń:)

Teraz dostałam wiatr w żagle i dekoruję. Tu granatowa poducha, tam grafitowy pled
i rośliny, dużo roślin. Sypialnia jeszcze nie jest gotowa, ale już czuję się w niej dużo lepiej
i o dziwo mąż też stwierdził, że taka mu się bardziej podoba. To nic, że odcień zieleni nie wyszedł taki jak chciałam (mógłby być bardziej szlachetny) i tak mi się bardzo podoba. Teraz to się będzie działo. Planuję powiesić grafiki roślin, znalazłam nawet fajne, darmowe, do druku, więc to tylko kwestia czasu. Dokupię jeszcze jakieś fajne rośliny i może dywanik z trawy morskiej i lusterko
w wiklinowej ramie, ach i jeszcze abażur lampki nocnej chcę zmienić, ale to wszystko powoli,
 mamy czas:)

granatowe poduszki IKEA
pled PEPCO
plakat (ozdobny papier do pakownia) TK Maxx

ładne kwiatki

Grono zagorzałych wielbicieli roślin w domu rośnie z dnia na dzień w tempie wręcz zastraszającym. No i bardzo dobrze, niech nas będzie jak najwięcej. Sadźmy, przesadzajmy, uprawiajmy i podlewajmy. Niech wokół zrobi się zielono.
Jak bardzo cieszy mnie ten wieczorny rytuał chodzenia po domu z konewką, w tą i z powrotem, tak 50 razy. Taki mój darmowy fitness. W górę i w dół, stajemy na palcach, a teraz podnosimy ciężka konewkę jak najwyżej i jeszcze raz, dasz radę! Normalnie Chodakowska :)

A na balkonie pachną już goździki, bazylia i mięta. Śmiało kiełkuje koperek i szczypiorek, chociaż mają wielkiego wroga w postaci mojego psa, który również pała pasją ogrodniczą, ale na razie trochę mu to destrukcyjnie wychodzi. Zamiast sadzić to wyrywa, ale równocześnie pięknie spulchnia im ziemię.

W domu rządzą:

Opuncja. Obiekt moich westchnień. Przedmiot pożądania u innych. Puszcza nowe liście
i niedługo podzielimy ją na dwie doniczki. Oczyma wyobraźni widzę ją już za parę lat. Piękną, wysoką i rozłożystą. Włada pozostałymi kaktusami, a właściwie kaktusikami, bo to straszne maleństwa jeszcze.

Fikus benjamina. Pierwsza roślina w naszym mieszkaniu. Kupiony w Biedronce na przecenie

za 19 zł. W ciągu ostatnich dwóch lat rósł jak oszalały i niedługo przerośnie regał z książkami. Dalej mały pnij się wyżej. Śmiało.

Geranium. Kocham, ubóstwiam wręcz pocierać jego liście i wąchać ten odurzający, lekko cytrynowy zapach. Kojarzy mi się z babcią, która w swoim pokoju miała piękny okaz na parapecie. Mój to taki trochę dzikus. Robi co chce, czasem wariuje zrzuca liście i puszcza nowe, w sposób zupełnie niekontrolowany. Jednego dnia zachwyca, drugiego marnieje w oczach tylko po to aby następnego wypuścić nowe listki.

Obok geranium po cichu zadomawia się monstera. Sadzonka "ukradziona" z pracy, bo taka podobno lepiej się przyjmuje;) Trzymam za nią kciuki. Ostatnio udało mi się z jednej macierzystej monstery uzyskać dodatkowe trzy roślinki. Także niedługo moi podopieczni będą mieć swoją własną urban jungle.

W sypialni zawitała ostatnio nowa roślina z Ikei. Podpisana jako pieprzówka, ale młodziutka bardzo przypomina upragnioną pileę. Ostatnio wracając do domu, o mało się nie zabiłam, potykając
o wystający kamień i lecąc jak długa z siatami przed siebie. Powodem mojego publicznego zażenowania była dorodna pilea, na parapecie w mieszkaniu na parterze. Nie znam ludzi, ale uwierzcie, że przeszła mi przez głowę myśl, żeby do nich zapukać i zapytać czy można poprosić
o maleńką, maciupeńką sadzonkę. Niestety moja pewność siebie tutaj zawiodła. Pozbierałam rozsypane jabłka i patrząc już uważnie pod nogi poczłapałam do domu.

Obok oszukanej pilei pojawił się nowy kaktus. Nie znamy się jeszcze zbyt dobrze i poszukuję jego nazwy, ale bardzo się polubiliśmy. Wierzę, że urośnie duży, taki jak obiekty westchnień z licznych, zagranicznych instagramów.

W koszu puszy się dumnie podarowana przez sąsiadkę kliwia. Nie mogę się doczekać jak zakwitnie. Mam taką w pracy i wiem, że posiada piękne pomarańczowe kwiaty na długiej łodydze. Obecnie
z podłogi powędrowała na komodę, bo może zaszkodzić naszemu psiakowi, a ten ma apetyt nieposkromiony i chętnie próbuje nawet rośliny.

W kuchni odżywa też śmieszny, szczepiony na pieńku kwiatek. Uratowany przed zagładą
z Biedronki. Kupiony za jakieś śmieszne pieniądze, prawie zasuszony na śmierć, ale miał w sobie coś takiego, że postanowiłam go przygarnąć i uratować. Potem sama prawie go wykończyłam bezczelnie wyjeżdżając na miodowy miesiąc (trwał znacznie krócej, nie ma tak dobrze). Śmieję się, że usychał
z tęsknoty, ale tak naprawdę zapomniałam go porządnie podlać.

Ach i prawie zapomniałam o szczawiku trójkątnym. O nim też długo marzyłam i w końcu zupełnym przypadkiem trafiłam na niego w maleńkiej kwiaciarni ukrytej w bocznych uliczkach Katowic. Kwitnie już drugi raz. Na długich łodygach wypuszcza delikatne różowe kwiatki. Pięknie ozdabia kuchenne półki.
Oczywiście moja roślinna drużyna ma znacznie większy skład, ale może wystarczy już tej gadaniny:)
Trzymajcie się ciepło i biegiem do sadzenia:)